donderdag 31 maart 2016

Dag 11; van Amarillo naar Roswell

Hoi mensen,

We zijn weer veilig over op de 11 dag van onze Amerika trip. Vandaag ging de reis naar Roswell New Mexico. Daarover later!

De route van vandaag:


Het 2e deel van vannacht toch niet lekker geslapen. De treinen begonnen toch vroeg te rijden, niet zo erg allemaal maar waarom ze zo vroeg zo heftig aan die toeter moeten hangen ontgaat mij een beetje.... dus elk half uur wakker schrikken en dan weer wegdommelen. Niet goed voor je nachtrust.
Na alles klaar te hebben zijn we op tijd vertrokken. Even getankt want dorst heeft 't beest zeker wel (1 op 3,75.....) en dan snel naar het eerste reisdoel net buiten Amarillo; Cadillac Ranch: 

- https://en.wikipedia.org/wiki/Cadillac_Ranch

Gemaakt in 1974 door 3 kunstenaars en verplaatst in 1997 naar deze huidige locatie. Net daarvoor zit het officiele visitors center:


En kijk eens; Elvis is met ons meegereisd, hij zit in een van de 3 Cadillacs die hier in de zomermaanden buiten geparkeerd staan. Ook zonde maar in ieder geval in een betere conditie dan de 10 andere die we zo gaan zien:


Binnen koop ik nog even een collectors pin en wordt door een alleraardigst meisje geholpen. Echt niet! Ze is niet vriendelijk en staat hier duidelijk tegen haar zin. Jammer maar helaas, werken zal ze.
Ik maak nog even een foto van de halve Cadillac die aan de muur hangt. Ja, auto's mishandelen kunnen ze hier als de beste....


Wat stelt deze attractie dan nou voor? Wel, eigenlijk niks.... 10 Cadillacs met de neus in de grond begraven. Doodzonde natuurlijk maar what the heck; het is kunst. Op het moment dat wij arriveren en net door het poortje gaan stoppen er 2 kleine en 1 grote bus met schooljeugd. Ai... snel wat foto's maken voordat de locatie overlopen wordt.



Het is wel apart.... er zit zoveel verf op die auto's dat het niet normaal is. Oh ja, je mag ze vol spuiten met graffiti. Dat is al ruimschoots gebeurd en maakt ze wel apart. Deel van de kunst zeg maar.

Een van de auto's met haar kont in de lucht:


En de jeugd? Die vermaakt zich opperbest:



 We gaan verder, ons volgende punt is Clovis. Daar wil ik graag even wat foto's maken van Amerikaans treinengeweld. De rit daar naartoe is ongeveer 110 mijl. Die voert over lange uitgestrekte wegen:


Het landschap wordt in deze contreien gedomineerd door gras, bouwgrond en grote grain elevators in alle soorten en maten die je maar kunt bedenken:


Andere details die op beginnen te vallen is de enorme puinhoop die de meeste bewoners om hun huizen hebben liggen. Blijkbaar interesseert het ze allemaal niet en wat ligt blijft liggen:


Ergens zeg ik tegen Wanda: "ik had al een halve boot vol auto's kunnen meenemen want we hebben er genoeg zien staan weg te rotten waar we hier nog wel wat koopmannen voor hadden kunnen vinden. Helaas zijn de centen al opgegaan aan deze vakantie (LOL!). 

Nog een exemplaar van een elevator:


En Layla? Die vind 't allemaal best en vermaakt zich prima, al knutselend, al zingend, al spelend met en zonder Wanda:


Al rijdend zi je van alles. Op een gegeven moment roep ik tegen Wanda: kijk eens, allemaal auto's! Maar wat een vergissing..... als ik dichterbij kom zie ik het; allemaal koeien.... duizenden. Het zijn zogenaamde feed-farms waar koeien vetgemest worden om daarna veranderd te worden in porties die in de magen van onze volgevreten Amerikaanse vrienden passen..... het zij zo:


Zo komen we er onderweg verschillende tegen. Het zijn de Herford koeien dacht ik, de echte vleeskoe die zwart van kleur is. Hier staan heel wat steaks te wachten om verorbert te worden door de hongerige eigenaren van dit overigens mooie land:


En dan passeren we de grens van texas met New Mexico. We zijn mooi op weg:


Hier rijden we Clovis binnen. het is er druk en dat is te zien:


Onze camper parkeer ik naast de grote weg tussen enkele bedrijven op een soort parkeerplaats. We staan er prima en zijn niemand tot last:


We eten wat warme soep en ik maak mij klaar om een eindje verder op een brug over de BNSF yard foto's te gaan maken. Echter passeert ons een autootje dat letterlijk volgestouwd ligt met oude zooi. Een vent erin die bijna geen tand meer in zijn mond heeft, kortom; een plaatje. Maar als hij weg is zie ik dat hij er niet alleen spullen heeft gehaald maar dat hij er woont....... en hoe:


Ik zal jullie de voorkant besparen.... hoe kun je zo leven? Dan moet er toch wel iets goed mis zijn gegaan in je leven toch? Triest.
Ik loop verder en fotografeer en film er lekker op los:


Totdat de geschiedenis uit 2014 zich herhaalt. Ik had een voorbijganger gevraagd of je hier filmen mocht en ja, dat mocht. Als ik een goeie 3 kwartier bezig ben stopt er achter mij.... jawel, een politie auto. Heb ik weer..... Ik verontschuldig mij direct als 2 politieagenten uitstappen. Ze blijken gebeld te zijn door iemand die op de yard werkt. De ene officer verteld dat ook voor hun de regels voor dit soort dingen niet echt duidelijk zijn maar hij noemt terrorisme als 1 ding. Ook schijn je van een yard niet zomaar foto's te mogen maken. Wist ik niet en dat vertel ik ook. Ik geef aan de regels van het land als gast te respecteren en dat wordt door de heren zeker gewaardeerd. Ze vragen nog waar ik vandaag kom en schudden mij beide vriendelijk de hand. Och, gelukkig hoef ik niet mee....

We rijden weer verder Clovis uit. vanaf hier wordt het allemaal nog een stuk eentoniger en New Mexico is duidelijk niet mijn favoriete staat:


Recht, recht, recht.... oh ja, af en toe een bocht en dan weer....recht:


Het is allemaal erg slaapverwekkend totdat een mijl of 50 voor Roswell een flinke windvlaag uit het niets ons bijna van de weg blaast! En dan ben je weer wakker, dat verzeker ik jullie....
En zo komen we dan toch veilig en wel in Roswell. En hier ziet het er direct weer veel beter uit:


De Garmin leid ons dit keer keurig naar onze eindbestemming voor vandaag; het Town en Country RV park:


We meldden ons en krijgen een leuke plek. Sanitair ziet er keurig uit, als enigste is op te merken dat ze geen speeltuintje hebben. Och, net even lekker gebald met Layla en Wanda, de kleine meid is lekker moe nu en zit lekker een filmpje te kijken.

Morgen naar het Ufo museum en door naar Albuquerque! Laters!


woensdag 30 maart 2016

Dag 10; van Burkburnett naar Amarillo


Hallo luitjes,

Eerst weer even de route van vandaag:


Een lange dag vandaag. Ik was net na 7 uur wakker en ben er half 8 uitgegaan. Wanda ook en de kleine was net wakker. Snel opgefrist, ontbeten en de camper klaargemaakt voor de trip van vandaag. Die zal naar Amarillo gaan, eerst via Vernon, dan naar boven naar Elk City voor een bezoek aan het National Route 66 Museum en dan via enkele punten naar Amarillo.

Na het afrekenen van de camping:


Nog wat foto's gemaakt en met Layla in de speeltuin gespeeld:


Daarna op weg via Burkburnett, daar nog een serie foto's gemaakt van een oud depot en een grain elevator. Je bent hobbyist of niet, hé?


Vandaar op weg richting Elk City over lange uitgestrekte wegen in Texas en later Oklahoma:


Het landschap is erg veelzijdig en zo ineens zitten we in wat klein gebergte:


En dan zijn we op de route 66 aangeland, en wel bij Elk City. Hier zit het National Route 66 Museum:



Voor 10 dollar zijn we binnen, de kleine meid is gratis. Het moet gezegd worden, een mooie collectie voorwerpen, uitstallingen, gebouwen, voertuigen, meubels, u roept maar. Erg veelzijdig en een aanrader voor de liefhebber. We hebben niet de hele dag tijd maar je kunt hier zomaar een paar uur ronddwalen. 
Buiten staan wat replica's van buffels, Layla moet natuurlijk even met zo een beest op de foto:


Aan de overkant van de weg waar het museum aan gelegen is vinden we ook nog eens een agrarisch deel. Hier staan landbouwvoertuigen maar ook 2 prachtige Fords uit de jaren 20. Veel is in bruikleen maar dat doet er niet toe. Het staat er toch maar mooi:


De binnenplaats van het museum bestaat uit een soort straat uit vroegere jaren. Alle winkeltjes hebben echte inrichting en zie, JR Ewing uit Dallas zit er ook:


Het winkelstraatje, erg sfeervol allemaal:


En de dames vinden het ook best:


Als we naar de camper lopen om weg te gaan komen we een stelletje tegen bij hun auto. Zij blijken onderweg te zijn van San Diego naar Chicago, de omgekeerde Route 66 dus. Vanuit Chicago vliegt zij dan terug en hij brengt de auto alleen terug. De dame in kwestie heet Jenny en vraagt waar we vandaan komen en wat we hier doen. Als we vertellen dat we uit Europa komen en een camper overbrengen verteld ze dat ze in Engeland en Ierland is geweest voor haar studie. Ze is erg aardig en verteld graag over haar leven, haar dochter van 6 en andere zaken. Ze biedt aan een foto van ons te maken en dat is deze:


Aardige lui hier. Ze zwaait nog snel naar ons als ze de weg opdraaien. Amerikanen zijn best vriendelijk hoor.

We hebben nog veel meer foto's gemaakt van dit museum, ik zal na thuiskomst nog wel een deel plaatsen.

Dan rijden we verder, het is nog een 130 mijl naar Amarillo en we moeten nog wat dingen zien onderweg. De eerste is in de plaats Erick. Het moet een veldje zijn met oude autowrakken en inderdaad vind ik het net voor de plaats zelf langs de weg. Eigenlijk triest dat deze auto's hier wegrotten maar het gros is de fase van restaureren allang voorbij.....:


We rijden verder en in Shamrock kijken we nog even bij het Conoco tower station. Het is in een soort Art Deco stijl gebouwd en mooi gerenoveerd:


Als ik er heen loop sla ik ineens met mijn voet dubbel en lig bijna op m'n plaat op het asfalt...... fuck, hell, shit, ant, devil en zo..... dat zei Urbanus maar nu kwam het uit mijn mond. Afijn, het ging net goed. Alleen loopt mijn linkerschoen ineens erg vreemd, later blijkt dat een riempje is afgescheurd tijdens mijn sliding. Heb ik weer. Kijk wel naar een nieuw setje deze week.

Wel mooie schilderingen op de grond (die natuurlijk extra opvallen als je er bijna op ligt....):


Ook kom ik nog een collectie auto's tegen. Van de weg af niet goed te zien maar dichtbij wel; het linkse deel van het veld zijn allemaal Edsels....... aangezien wij er zelf een hebben doet dit wel iets met mij. Het zijn er 17 of 18 en allemaal in een staat die ver voorbij restaureren is. Deze auto's zullen hier sterven, het is niet anders. Toch erg jammer:


Gezien de tijd (we zitten al aan het eind van de middag) besluit ik 1 punt uit de route te halen. We stomen dan ook even flink door:


De oplettende lezer heeft natuurlijk gezien dat we er nu een 1855 mijlen op hebben zitten, dat is 2970 kilometer in 9 rijdagen..... meer dan een 3e van de route zit er al weer op! Het gaat (helaas) snel.......

Omgerekend 110 km/uur is niet hard maar met deze camper en de harde zijwinden voorwaar geen sinecure om 't ding op de weg te houden. Tel daarbij de grote vrachtwagens die je met een rotgang voorbijkomen en je eerst wegdrukken naar de kant  en dan als ze bijna voorbij zijn je als het ware weer aanzuigen naar de as van de weg. Dat is toch behoorlijk werken achter het stuur en dat merk je aan het eind van de dag best wel.

In Groom staat deze mooie scheve watertoren, en die willen we toch even goed op de plaat hebben:


Gelukkig zetten de Amerikanen niet echt veel borden langs de weg.....U heeft keus!:


Ook in Groom staat een gigantisch wit kruis langs de Interstate 40, en we willen het toch even van dichtbij zien. Als godvrezende Aaltenaar uit de Oost-Achterhoekse Bibelbelt (dit is natuurlijk cynisch bedoeld) moet ik dit natuurlijk gezien hebben. En eerlijk gezegd; het is de moeite waard:


En dan snel door, de maag begint te knorren. We stampen de laatste 60 mijl er door en komen net voor 7 aan bij de KOA in Amarillo waar het personeel op het punt van vertrekken staat. We krijgen een plek toegewezen, tikken 38 dollar af en zetten de camper op de plek. Ik sluit de boel aan en Wanda gaat koken. Layla wil nog even lekker spelen in de speeltuin en dat doen we dan ook.

Morgen naar Roswell met een tussenstop in Clovis waar ik een uurtje of 2 treinen ga spotten.

Latersss!

dinsdag 29 maart 2016

Dag 9; van Shreveport via Dallas naar Burkburnett

Hoi luitjes,

Vandaag een lange rit, dus ook nu vroeg op. een kleine 550 km staan op het programma met een tussenstop in Dallas. Na het ontbijt alles afgekoppeld, schoongemaakt en rijklaar gemaakt. Onze dame wilde niet goed wakker worden dus die maar lekker even laten liggen met de tv aan. Een uitkomst.

De route vandaag:


En onze dame in ruste, lekker hangend voor de tv. Nog niet helemaal lekker in orde door de waterpokken (die vandaag zo'n beetje op het hoogtepunt zijn gekomen in uitbraak):


Her en der stonden er allerlei verschillende beesten op de camping. En daar wilde ze wel even meer op de foto:


En we gaan rijden. Onderweg heb je eigenlijk niet veel te doen met Layla, ze vermaakt zich prima. Geregeld zit ze lekker naar buiten te kijken en weg te dromen:


Ons doel is vandaag Dallas en na een rit van 170 mijl rijden we de stad in en man, wat een drukte is dat! Groot, groter, grootst. En druk. Kijk maar wat de Garmin ons laat zien:


Een wirwar van wegen en lijnen die je maar moet zien te volgen. En dat lukt al moet ik net als in 2011 in Los Angeles binnen een afstand van 400 meter 4 banen kruisen om van links oprijdend er helemaal rechts af te kunnen. Het lukt.

Ons tussendoel in Dallas vandaag is Gas Monkey garage, een zaak die Amerikaanse auto's ombouwt tot snelle hotrods en die op Discovery een serie heeft:


Wij kijken er altijd graag naar en nu kunnen we de zaak zelf bezoeken. Die kans krijg je feitelijk maar 1 keer toch? Zo gezegd zo gedaan. Net na de middag arriveren we in de straat waar ze zitten en we zijn zeker niet de enige fans hier. Zo rond de 20 man zwermen er wel rond. We maken foto's en zien dat er gefilmd wordt getuige een groot bord aan het hek. Dat zit trouwens hermetisch afgesloten. Wel zie ik Aaron Kaufman langs de deur lopen, heel kort.

Dan maar naar binnen en kijken of we wat shirts kunnen scoren.En zie, de vader van eigenaar Richard Rawlins loopt in de zaak. Na een tijdje komen wij aan de praat met hem en verteld hij er lustig op los. Ook gaan we nog even op de foto:


Een aantal anekdotes van de oude man passeert de revue en na een tijdje nemen w afscheid. Wat shirts uitgezocht en wat stickers. Wat een geluk, 50% korting vandaag. 65 dollar voor 3 shirts en 4 stickers, wat zou ik anders af hebben moeten tikken? Ik wil 't niet weten......
Nog even wat foto's buiten genomen:



Als we buiten staan (waar ook zijn ouweheer inmiddels weer staat, nu met een blikje bier in zijn handen) komen we te weten dat Rawlins onderweg is van de lunch. En jawel, daar komt een grote auto de hoek om. We schieten snel wat foto's en dat levert toch de volgende plaat op:


Nu blijkt waarom zijn vader hem opwacht. Puur om het hek open en dicht te doen waarbij iedereen wordt verzocht niet naar binnen te lopen.
En Rawlins? Hij stapt uit en loopt helaas direct de zaak in. Zijn vader legt uit dat hij ook wel eens met de mensen op de foto gaat en een praatje houdt maar op dit moment erg druk is. Ach, jammer maar we komen er wel overheen. Ben in ieder geval heel dichtbij geweest:


We lopen weer terug naar de camper. Ik heb uitgezocht dat de eerste zaak van demannen, nu Fired Up garage, iets verderop zit. We rijden er naartoe en rijden de straat in. Ik rij er voorbij, wil draaien en zie dan samen met Wanda dat we dat doen bij de zaak van Sue die altijd de bekleding doet voor de mannen: ASM auto upholstery. Puur toeval, ik wist niet dat ze hier zat. Mooi man!:


Ik zet de camper neer en loop naar het oude pand van Rawlins en Kaufman waar tegenwoordig Fired Up garage zit. Alleen..... daar zit niks meer en alles is hermetisch afgesloten. Jammer, maar ik had al zoiets opgevangen bij Gas Monkey:


Wat de mannen doen weet ik niet, ooit zullen we het weten. ik ben geweest waar ik wilde zijn en net als bij Graceland valt 1 ding direct op; het is allemaal kleiner als dat het op tv lijkt. Raar hé?

We rijden verder, nu naar Frisco. Daar even bij het Frisco heritage museum langs. Naar binnen ga ik niet, buiten staat wat materieel dat ik in een goed uur op de gevoelige plaat vastleg. Vooraan staat deze prachtige 0-8-0:


En verderop kom ik deze prachtige Chevrolet Apache tegen. De eigenaar moet veel vertrouwen in de mensheid hebben want de ramen zijn helemaal naar beneden gedraaid en op de voorbank ligt een spiegelreflex voor het grijpen....... het kan allemaal. Zie hier het plaatje! Mooi he?:


En dan gaan we op weg voor het tweede deel van de trip, ook een goeie 150 mijl (totaal rond de 550 km):


Rond half 7 komen we eindelijk bij de campground in Burkburnett bij Wichita Falls na ons ook nog verreden te hebben door die klote-Garmin). Afijn, we zijn er, hebben inmiddels gegeten, de kleine meid naar bed gedaan om nu even te relaxen. Zo naar bed, morgen een stuk van 450 km en dan gaan we weer wat Route 66 doen.

Latersss!